De dialoog als toezichthouder met stakeholders is tegenwoordig verre van eenvoudig. U wordt persoonlijk aangesproken op de consequenties van uw optreden, of waarom u dat juist niet heeft gedaan. De vragen gaan alle kanten op, van inhoudelijk naar persoonlijk niveau: waar staat u eigenlijk zelf voor? Daar kan het mis gaan. U weet het antwoord wel, maar u heeft dit eigenlijk nooit scherp onder woorden leren brengen. Dit vergt een soort taal die u bijna nooit gebruikt. Gebrek aan innerlijke helderheid kan snel leiden tot haperen of verlamming.

Een ander voorbeeld. Heeft u ooit voor het dilemma gestaan: “moet ik degene zijn die …”? (vul maar in). Het probleem is serieus en u vindt dat er wat moet gebeuren, maar u staat alleen. Als u dán uw innerlijk kompas niet ‘op orde heeft’ is de kans groot dat u niets doet. U heeft niet echt voeling met waar u voor staat en vraagt zich af wat uw afbreukrisico is. Hoe gaat u een eventueel handelen uitleggen? Dus doet u niets….?

Om beter als toezichthouder te kunnen functioneren heeft u behoefte aan verdiepend inzicht in uw eigen beweegredenen en een heldere woordenschat waarmee u effectief met collega’s en belanghebbenden kunt communiceren. Wat is uw visie op de rol van governance in de maatschappij: namens “wie” bent u toezichthouder? Wat is uw mensbeeld: is direct afrekenen beter of juist een tweede kans geven? Maar ook: hoe haalt u zelf satisfactie en meerwaarde uit uw toezichthoudende functie? Kunt u in een sollicitatiegesprek goed uitleggen welke bijdrage u als toezichthouder concreet gaat leveren?